samenvatting:

Inleiding:

Het boek gaan over Rahmane. Hij woont met zijn ouders en zusje, Naneh, in een klein dorp in Afrika. Ze zijn arm en Rahmane helpt zijn vader op het land. In zijn vrije tijd voetbalt hij met zijn vrienden. Ze hebben geen echte bal en voetballen op hun blote voeten, maar dat maakt het spel er voor Rahmane niet minder om. Ze trainen op een stoffig veldje onder leiding van meneer Baouri.

het begin

Op een dag komen er mensen van een voetbalclub uit de stad kijken. Die dag verandert Rahmane’s leven. Samen met twee vrienden, Tigani en Henri, wordt hij geselecteerd om bij de jeugdselectie te komen spelen. Rahmane heeft het gevoel dat er een droom uitkomt: hij krijgt de mogelijkheid om aan een leven in armoede te ontsnappen en zijn familie een betere toekomst te bieden. Rahmane belooft Tigani’s vader dat hij op zijn zoon zal passen (blz. 37).

In de stad

In de stad komt Rahmane in een heel andere wereld terecht. Ze hebben er douches met stromend water en er lopen mensen op echte voetbalschoenen rond. Rahmane probeert zich staande te houden in de harde voetbalwereld in de stad. Rahmane wil niets liever dan voetballen, maar tegelijkertijd mist hij het vertrouwde en veilige dorpsleven. Met Rahmane gaat het goed in de stad, met zijn beste vriend Tigani gaat het veel minder goed. Voor Tigani is het geld dat hij in de stad kan verdienen veel aanlokkelijker dan de harde training waar hij op dat moment niets voor krijgt. Hij probeert, ondanks het verbod van de leiding van de voetbalopleiding, in het straatleven geld te verdienen. Hierdoor wordt hij uiteindelijk terug naar huis gestuurd.

naar europa

Als hij uiteindelijk voor vier weken naar een trainingskamp in Nederland mag en zijn carrière als profvoetballer lijkt te beginnen, realiseert Rahmane zich dat Nederland nooit zijn thuis zal zijn, maar dat ook het dorp in Afrika niet meer zijn wereld is. In Nederland komt in een warm gastgezin terecht dat hem aan zijn eigen familie doet denken, maar Nederland zelf vindt hij letterlijk en figuurlijk koud. De mensen leven langs elkaar heen, hebben geen aandacht voor elkaar. Zijn heimwee naar huis groeit.

Terug thuis

Als Rahmane na zijn oefenstage terug keert in zijn geboortedorp in Afrika is hij een ander mens geworden. Hij is volwassener, verstandiger en heeft meer inzicht in zichzelf en vooral in hoe mensen reageren. Hij merkt dat ze in zijn dorp meer belangstelling hebben voor zijn materiële omstandigheden dan voor hem als mens. Hij vraagt zich af waarom niemand vroeg hoe het met hem ging, waarom ze alleen wilden weten of hij al geld verdiende.

Aan het eind van het verhaal is Rahmane vrienden kwijtgeraakt, een vreemde in zijn dorp geworden en hij voelt zich eenzamer dan ooit. Er wordt in het midden gelaten of Rahmane inderdaad bij een Europese profclub aan de slag kan en er wordt ook geen antwoord gegeven op de vragen die bij hem opkomen na zijn terugkeer in Afrika.

bron: http://www.scholieren.com/boekverslag/70567

het mooiste gedeelte van het boek vind ik als brũle een mes in zijn been krijgt en daarna naar het ziekenhuis moet. want als Youssa het trainingsgebouw inkomt om Tigani te halen, komen ze in gevecht omdat Rahmane niet wil dat Tigani weer met Youssa meegaat, omdat Youssa de leider is van een criminele bende.  zij verdienen geld aan zakkenrollen en weddeschappen of voetbalwedstrijden die Tigani moet spelen. omdat Rahmane met Olifantje en Brũle gaan vechten tegen Youssa en een handlanger van Youssa, pakt Youssa een mes en probeert Rahmane te steken. juist op dat moment springt Brũle ervoor en krijgt het mes in zijn been. hij heeft een slagaderlijke bloeding in zijn been, en olifantje, wiens vader dokter is, pakt de talisman van Rahmane om het bloed af te knijpen. als hij dit niet had gedaan was brũle dood geweest. hierna heeft brũle lang in het ziekenhuis gelegen, en hij kan zijn been niet goed meer bewegen, waardoor hij niet meer kan voetballen.

blz. 139

Rahmane voelde hoe zijn bovenlip zich terugtrok van zijn tanden. hij trok zijn hoofd tussen zijn schouders en plantte zijn voeten steviger in het zand. Youssa lachte. 'zullen we er een einde aan maken?' hij hijgde een beetje. 'wie aan mijn vrienden komt...' 'ik ga wel mee'. Tigani's stem was nauwlijks hoorbaar. 'Rahmane, ik ga wel mee.' 'je blijft hier'. Rahmane keek niet naar hem, hij keek nog steeds naar het mes. hij stond iets voorovergebogen als een keeper die wacht op een penalty. 'het heeft geen zin, Rahmane.' Tigani huilde. 'hij heeft een mes, hij kan doen wat hij wil.' Youssa knikte tevreden. 'eindelijk eentje die zijn verstand gebruikt.' er moet iemand komen, dacht Rahmane in een laatste flikkering van hoop. of zit iedereen in de kantine? hij waagde een snelle blik opzij. er brandde geen licht in de kamer van de oudere jongens. Adoleh bewoog. hij zei iets, onverstaanbaar. 'wat?' Youssa boog zich opzij. 'maak hem af', fluisterde Adoleh. Rahmane sprong. Tegelijk met hem dook Brûlé. In zijn sprong tilde Rahmane een been op. op het laatste moment zag Youssa hem komen. hij richtte zich bliksemsnel op, maar Rahmane raaktte hem in zijn zij terwijl Brûlé zijn benen onder hem vandaan rukte. Youssa tolde om zijn as. hij viel over Brûlé heen, in een waaring van armen en benen. het mes flitste. Brûlé gilde, een hoge ijle kreet als van een vogel.